(បរទេស)៖ នេះមិនមែនជាប្រធានបទថ្មីឡើយ ដោយវាត្រូវបានលើកយកមកពិភាក្សា អស់រាប់ទសវត្សរ៍មកហើយ អំពីការធ្វើដំណើរដោយឆាប់រហ័សទៅកាន់ភពព្រះអង្គារ (Mars) ដោយនឹងមិនចំណាយពេលដល់ខ្ទង់កន្លះឆ្នាំ ហើយក្តីសង្ឃឹមទីមួយនោះគឺ ប្រព័ន្ធរ៉ុក្កែតដើរដោយថាមពលនុយក្លេអ៊ែរ ដែលត្រូវបានអង្គការ NASA រំពឹងថា នឹងដឹកនាំមនុស្សពីផែនដីទៅកាន់ភពក្រហមនោះ ដោយប្រើប្រាស់ពេលតែ ៤៥ថ្ងៃប៉ុណ្ណោះ។ ហើយអង្គការ NASA នឹងធ្វើតេស្តវាជាលើកដំបូង ដែលមិនធ្លាប់មានក្នុងរយៈពេលជាង ៥០ឆ្នាំមកនេះ។
ឈានចូលមកដល់ឆ្នាំ ២០២៣ នេះ ពន្លឺនៃភាពដែលអាចទៅរួចបានលេចឡើង ក្រោយពីអង្គការ NASA ដែលកំពុងធ្វើការជាមួយគម្រោងស្រាវជ្រាវផ្នែកការពារ ប្រកបដោយសក្តានុពល «DARPA» (Defense Advanced Research Projects Agency) របស់មន្ទីរបញ្ចកោណ (Pentagon) ដើម្បីអភិវឌ្ឍរ៉ុក្កែតនោះ បានប្រកាសកាលពីចុងខែមករា កន្លងទៅនេះថា ប្រព័ន្ធរ៉ុក្កែតរុញច្រានដោយថាមពលនុយក្លេអ៊ែរ ដែលអាចបំពេញកិច្ចការបាន នឹងត្រូវផលិតបានសម្រេចនៅឆ្នាំ ២០២៧ ខាងមុខ។
សម្រាប់បច្ចេកវិទ្យាជំរុញការធ្វើដំណើរទៅកាន់ទីអវកាស ដោយអង្គការ NASA បច្ចុប្បន្ននេះ បូករួមទាំងប្រព័ន្ធដឹកជញ្ជូន SLS (Space Launch System) ដែលកាលពីចុងឆ្នាំ ២០២២ បានបំពេញបេសកកម្ម Artemis 1 ទៅកាន់គន្លងគោចរជុំវិញព្រះចន្ទនោះ គឺសុទ្ធតែពឹងទៅលើបច្ចេកវិទ្យា ដែលមានអាយុកាលជាច្រើនទសវត្សរ៍មកហើយ។ ទាំងនោះគឺជាវិធីសាស្រ្តប្រពៃណីនៃការរុញច្រានដោយសារធាតុគីមី ដែលអុកស៊ីតកម្មរបស់ពួកវា (ត្រូវការអុកស៊ីហ្សែនក្នុងបរិមាណច្រើនដើម្បីចូលរួមដុតចំហេះ) ត្រូវបានលាយជាមួយឥន្ធនៈរ៉ុក្កែតដែលអាចឆេះបាន ដើម្បីបង្កើតចំហេះដ៏ខ្លាំងក្លាទើបអាចរុញច្រានរ៉ុក្កែតផ្ទុកយានបាន។
យ៉ាងណាក៏ដោយ បើតាមការពន្យល់ត្រួសៗពីអង្គការ NASA ប្រព័ន្ធរ៉ុក្កែតនុយក្លេអ៊ែរ ដែលកំពុងស្ថិតក្នុងការអភិវឌ្ឍនោះ នឹងទាញយកប្រតិកម្មពីខ្សែសង្វាក់នៃការបំបែកអាតូម ដើម្បីផ្តល់ថាមពលដល់ម៉ាស៊ីនរ៉េអាក់ទ័រនុយក្លេអ៊ែរ ដែលនឹងមានប្រសិទ្ធភាពជាងមុនបីដង ឬអាចច្រើនជាងនេះ ហើយជាលទ្ធផលវានឹងអាចកាត់បន្ថយពេលវេលាធ្វើដំណើរពីភពផែនដីទៅកាន់ភពអង្គារ ពីរយៈពេលទូទៅ «៧ខែ» មកនៅត្រឹមតែ «១ខែកន្លះ» ឬ ៤៥ថ្ងៃ ប៉ុណ្ណោះ។
ការអភិវឌ្ឍបច្ចេកវិទ្យារ៉ុក្កែតនុយក្លេអ៊ែរខាងលើនេះ មិនត្រឹមតែស្ថិតក្នុងគោលដៅចម្បង ក្នុងការដឹកនាំមនុស្ស និងទំនិញទៅកាន់ភពអង្គារឲ្យបានលឿនប៉ុណ្ណោះទេ តែវាក៏នឹងផ្តល់ផលប្រយោជន៍ដល់ការធ្វើដំណើរទៅទីកន្លែងផ្សេងៗទៀត ក្នុងនោះក៏រួមមានទាំងព្រះចន្ទរបស់ផែនដី និងទីឋានឆ្ងាយៗនៅក្នុងប្រព័ន្ធព្រះអាទិត្យនេះ។
ងាកមកក្រោយវិញ អង្គការ NASA ធ្លាប់បានចាប់ផ្តើមការស្រាវជ្រាវរបស់ខ្លួន ទៅលើការបង្កើតម៉ាស៊ីនដុតកម្តៅ ដោយថាមពលនុយក្លេអ៊ែរ (nuclear thermal engines) តាំងតែពីឆ្នាំ ១៩៥៩ មកម្ល៉េះ ហើយក៏បានឈានទៅសម្រេចការរចនាឡើង នូវម៉ាស៊ីននុយក្លេអ៊ែរសម្រាប់ប្រើប្រាស់ក្នុងយានបំពាក់រ៉ុក្កែត NERVA (Nuclear Engine for Rocket Vehicle Application) ជារ៉េអាក់ទ័រនុយក្លេអ៊ែរស្នូលរឹង (solid-core nuclear reactor) ដែលត្រូវបានធ្វើតេស្តដ៏ជោគជ័យលើផែនដីរួចទៅហើយ។ ទោះជាបែបនេះក្តី ផែនការនៃការធ្វើតេស្តម៉ាស៊ីននោះទៅកាន់ទីអវកាស បានជាប់គាំង ព្រោះតែការបិទបញ្ចប់បេសកកម្ម Apollo ទៅកាន់ឋានព្រះចន្ទនៅឆ្នាំ ១៩៧៣ និងការចុះទាបបន្តិចម្តងៗ នៃប្រាក់ឧបត្ថម្ភសម្រាប់អង្គការ NASA លើកម្មវិធីនោះ។
គួរបញ្ជាក់ថា ម៉ាស៊ីនដើរដោយថាមពលនុយក្លេអ៊ែរអាចដុតកម្តៅ ប្រកបដោយប្រសិទ្ធភាព ជាងម៉ាស៊ីនដើរដោយថាមពលគីមីផ្សេងៗទៀតឆ្ងាយណាស់ ហើយសម្រាប់ការបំពាក់លើគ្រាប់រ៉ុក្កែតនោះ វានឹងអាចរុញច្រានល្បឿនឲ្យកាន់តែលឿន និងធ្វើដំណើរបានកាន់តែឆ្ងាយ។ ម៉ាស៊ីននុយក្លេអ៊ែរត្រូវបានបែងចែកជា ២ផ្នែកគឺ ទី១៖ ម៉ាស៊ីនរ៉េអាក់ទ័រផលិតថាមពលអគ្គិសនី ចេញពីនុយក្លេអ៊ែរ NEP (Nuclear Electric Propulsion) ដែលមានការចូលរួមពីឧស្ម័នដូចជា ស៊ីណុន (xenon) និងគ្រីពតុន (krypton) និងទី២៖ ម៉ាស៊ីនរ៉េអាក់ទ័រដុតកម្តៅដោយនុយក្លេអ៊ែរ NTP (Nuclear Thermal Propulsion) ដែលកំពុងស្ថិតក្នុងការពិសោធន៍នៅឡើយដោយ NASA ពាក់ព័ន្ធនឹងប្រើប្រាស់ឧស្ម័ន អ៊ីដ្រូសែន (hydrogen) ឬ អាម៉ូញាក់ (ammonia)៕
ប្រែសម្រួល៖ Cambo Space (ឥន្ទ វុត្ថា)
ប្រភព៖ Live Science (ថ្ងៃអង្គារ ទី០៧ ខែកុម្ភៈ ឆ្នាំ២០២៣)